نشتی موشک SLS نشانه فناوری قدیمی برنامه آرتمیس است
نیو وبلاگ: با توجه به این که مسائل مربوط به نشت سوخت هیدروژن مایع یکی از اشکالات اصلی برنامه شاتل فضایی بود، کارشناسان می گویند نشتی جدید در موشک SLS ناسا که انجام ماموریت ˮآرتمیس 1ˮ را به تعویق انداخت، به سبب فناوری قدیمی مورد استفاده در این موشک است.
به گزارش نیو وبلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از آی ای، موشک "سیستم پرتاب فضایی"(SLS) ناسا برای بار دوم در روز شنبه ۳ سپتامبر به سبب نشت هیدروژن در مخزن سوخت، پرتاب نشد.
این نشتی احیانا پرتاب این موشک ۲۳ میلیارد دلاری را که قدرتمندترین موشک ناسا تا به امروز است، چند هفته به تعویق می اندازد و شاید در ماه اکتبر راهی فضا شود.
بااینکه پرتاب موشک SLS برنامه تاریخی "آرتمیس" ناسا را آغاز می کند، اما این تاخیرها نشان دهنده این واقعیت است که ناسا هنوز بر فناوری قدیمی که در ابتدا برای برنامه شاتل فضایی طراحی شده بود، تکیه می کند. کارشناسان سال هاست که هشدار داده اند که پرتاب موشک SLS با همان مشکلاتی همراه خواهد بود که برنامه شاتل را با مشکل مواجه کرد.
"آرتمیس ۱" چه زمانی پرتاب می شود؟
آخرین پنجره پرتاب این ماموریت، روز سه شنبه ۶ سپتامبر بسته شد، البته ناسا قبلاً اعلام نموده بود که در این پنجره مبادرت به پرتاب نخواهد کرد. ناسا همچنان درحال عیب یابی این مشکل است و فعلا موشک SLS را روی سکوی پرتاب نگه می دارد و یک تست سوخت رسانی جزئی برای تأیید موفقیت تعمیرات انجام می دهد و احتمالاً در نهایت آنرا برای تعمیر و بررسی بیشتر به ساختمان مونتاژ بازمی گرداند.
پنجره پرتاب بعدی از روز ۱۹ سپتامبر باز می شود و در ۴ اکتبر تمام می شود. با این وجود، موشک SLS باید روی سکو ثابت شود تا در آن بازه زمانی پرتاب شود.
این تاخیرها ممکنست برنامه های ناسا برای پرتاب فضانوردان جدید به ایستگاه فضایی بین المللی در تاریخ ۳ اکتبر را نیز مختل کند و احتمالاً به این معنا باشد که پرتاب "آرتمیس ۱" به پنجره پرتاب بعدی که از ۱۷ اکتبر تا ۳۱ اکتبر باز می شود، منتقل شود.
"مایک سارافین"، مدیر ماموریت "آرتمیس ۱" می گوید: این یک کار فوق العاده دشوار است. تمرکز ما بر درک مشکل است و هفته آتی زمانی که گزینه ها را بیشتر بررسی نماییم، موضوع را پیگیری خواهیم کرد.
مشکلات مربوط به هیدروژن به شاتل فضایی برمی گردد
موشک SLS ناسا قدرتمندترین موشک این آژانس فضایی تا به امروز است. این موشک بعد از پرتاب، قادر به تولید ۹.۵ میلیون پوند نیروی رانش برای حمل ۸۶ تن بار تا مدار نزدیک زمین(LEO) خواهد بود.
با این وجود، نکته مهم این است که تازه ترین موشک ناسا کاملاً با آنچه قبلاً ارائه شده بود، فاصله ندارد. این موشک عظیم عمدتا از قطعات تطبیقی ساخته شده است. مانند چهار موتور RS-۲۵ تعبیه شده در مرحله اصلی آن که در ابتدا برای برنامه شاتل فضایی آن هم چهار دهه پیش طراحی شده بود.
ناسا به سبب استفاده از فناوری های قدیمی در برخورد با فناوری های قابل استفاده مجدد جدید که برای پرتاب پایدارتر و مقرون به صرفه تر موشک های فضایی طراحی شده است، با انتقاد روبه رو شده است. مشکل اینجاست که ناسا از همان موتورهای اصلی استفاده شده برای شاتل فضایی استفاده می نماید. این موتورها از پیشرانه هیدروژن مایع و اکسیژن مایع به عنوان اکسید کننده استفاده می نمایند.
هیدروژن سبک ترین عنصر است، به این معنا که نشت آن به طرز شگفت آوری آسان است. بااینکه هیدروژن سوخت کارآمدی است و هنگام استفاده در موتورهای موشک، مسافت قابل پیمایش بیشتری را ارائه می دهد، اما مدیریت جایگزین هایی مانند متان و نفت سفید آسان تر است و همیشه منجر به تعویق های کمتری می شود.
"لوری گارور"، معاون سابق ناسا در یک مصاحبه در ماه آگوست اظهار داشت که او بر آژانس فضایی فشار آورده تا برای برنامه آرتمیس به شرکت های خصوصی مراجعه کند، اما قدرت بانیانِ وضعیت موجود در دولت بسیار قوی بوده اند و نتیجه، موشکی شده است که بیش از ۱۰ میلیارد دلار بیش از بودجه مورد نظر برای آن هزینه شده است، در صورتیکه پرتاب آن بیش از پنج سال است که به تاخیر افتاده است.
با این وجود، زمانی که در نهایت پرتاب شود، راه را برای ماموریت سرنشین دار "آرتمیس ۲" و سپس "آرتمیس ۳" هموار می کند.
ماموریت "آرتمیس ۳" از موشک "استارشیپ"(Starship) ساخته شرکت فضایی خصوصی "اسپیس ایکس"(SpaceX) به عنوان یک فرودگر ماه برای فرستادن انسان ها به سطح ماه استفاده می نماید.
منبع: newweblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب