شناسایی آب گازی در یک ستاره
به گزارش نیو وبلاگ، گروهی از ستاره شناسان حضور آب گازی (آب به شکل گاز در آمده) را در یک ستاره دوردست تشخیص دادند.
به گزارش نیو وبلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از تی ای، ستاره شناسان با استفاده از آرایه میلی متری بزرگ آتاکاما (ALMA)، آب گازی را در دیسک تشکیل سیاره اطراف ستاره V883 Orionis کشف کرده اند.
این آب دارای یک الگوی شیمیایی است که سفر آب از ابرهای گازی ستاره ساز به سیارات را توضیح می دهد و از این ایده حمایت می کند که قدمت آب روی زمین حتی از خورشید ما هم قدیمی تر است.
«جان جی توبین»، ستاره شناس رصدخانه ملی رادیویی نجوم ایالات متحده و نویسنده اصلی این مطالعه که در نیچر انتشار یافت، می گوید: ما حالا می توانیم منشأ آب در منظومه شمسی خویش را پیش از تشکیل خورشید ردیابی نماییم.
این کشف با مطالعه ترکیب آب در V883 Orionis، یک دیسک/قرص سیاره ساز در فاصله ۱۳۰۰ سال نوری از زمین انجام شد. وقتی ابری از گاز و غبار فرو می ریزد، ستاره ای را در مرکز خود تشکیل می دهد. در اطراف ستاره، مواد حاصل از ابر هم یک دیسک را می سازند. در خلال چند میلیون سال، مواد موجود در دیسک به هم می پیوندند و دنباله دارها، سیارک ها و در نهایت سیارات را می سازند.
«توبین» و تیمش از آرایه میلی متری بزرگ آتاکاما برای اندازه گیری نشانه های شیمیایی آب و مسیر آن از ابر ستاره ساز به سیارات استفاده کردند.
آب معمولاً از یک اتم اکسیژن و دو اتم هیدروژن تشکیل شده است. تیم «توبین» نسخه کمی سنگین تر آب را مورد مطالعه قرار دادند که در آن یکی از اتم های هیدروژن با دوتریوم - ایزوتوپ سنگین هیدروژن - جایگزین می گردد. از آنجاییکه آب ساده و سنگین در شرایط مختلف شکل می گیرد، میتوان از نسبت آنها برای ردیابی زمان و مکان تشکیل آب استفاده نمود. بعنوان مثال، نشان داده شده است که این نسبت در بعضی از دنباله دارهای منظومه شمسی مشابه با آب روی زمین است که این امر نشان داده است امکان دارد دنباله دارها آب را به زمین رسانده باشند.
سفر آب از ابرها به ستاره های جوان و سپس از دنباله دارها به سیارات قبلاً مشاهده شده بود، اما تابحال پیوند بین ستاره های جوان و دنباله دارها گم شده بود. «توبین» می گوید: V883 Orionis حلقه مفقوده در این مورد است. ترکیب آب موجود در دیسک بسیار شبیه به ترکیب ستاره های دنباله دار در منظومه شمسی خودمان است. این تاییدی است بر این ایده که آب در منظومه های سیاره ای میلیاردها سال پیش، پیش از خورشید، در فضای بین ستاره ای شکل گرفته است.
اما مشاهده آب دشوار بود. «مارگوت لیمکر»، یکی از نویسندگان این مقاله، می گوید: بیشتر آب موجود در دیسک های تشکیل دهنده سیاره به صورت یخ منجمد شده است، ازاین رو معمولا از دید ما پنهان است. آب گازی را میتوان به لطف تشعشعات ساطع شده توسط مولکول ها در حین چرخش و ارتعاش آنها تشخیص داد، اما زمانی که آب یخ زده است، جایی که حرکت مولکول ها محدودتر است، این امر پیچیده تر می شود. آب گازی را میتوان به سمت مرکز دیسک ها، نزدیک به ستاره، جایی که گرم تر است، یافت.
خوشبختانه دیسک V883 Orionis به صورت غیرعادی داغ است. «توبین» می گوید: فوران شدید انرژی از ستاره، دیسک را تا دمایی گرم می کند که آب دیگر به شکل یخ نیست، بلکه گاز است و این امر ما را قادر می کند آنرا تشخیص دهیم.
این تیم از آرایه میلی متری بزرگ آتاکاما، مجموعه ای از تلسکوپ های رادیویی در شمال شیلی، برای مشاهده آب گازی در V883 Orionis استفاده کردند. به لطف حساسیت و توانایی آن در تشخیص جزئیات کوچک، آنها قادر به تشخیص آب و تعیین ترکیب آن و همینطور نقشه توزیع آن در داخل دیسک بودند. بر مبنای مشاهدات، آنها دریافتند که این دیسک حاوی حداقل ۱۲۰۰ برابر آب موجود در تمام اقیانوس های زمین است.
آنها امیدوارند در آینده از تلسکوپ بسیار بزرگ ESO و ابزار نسل اول METIS استفاده نمایند.
منبع: newweblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب