کشف نحوه پیدایش آب روی زمین با مطالعه نمک
به گزارش نیو وبلاگ، نمکی که در سیارک ها یافت می شود، می تواند چگونگی ظاهر شدن آب روی کره زمین را فاش کند.
به گزارش نیو وبلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از نیو اطلس، به نظر می رسد که پژوهشگران نمی توانند از سیارک ایتوکاوا (Itokawa) دست بکشند و دلیل خوبی هم دارند.
پس از کشف پیروکسین(pyroxene) که حاوی آب در ساختار بلوری خود است، در نمونه ای که از این توده سنگی فضایی گرفته شده است، تیم دیگری در دانشگاه آریزونا، بلورهای نمک قدیمی رایج را پیدا کرده اند، نمک هایی که بدون وجود آب نمی توانند تشکیل شده باشند.
تام زگا، نویسنده ارشد این مطالعه و استاد علوم سیاره ای در لابراتوار قمری و سیاره ای دانشگاه آریزونا می گوید: این دانه ها دقیقا شبیه چیزی هستند که اگر نمک خوراکی را در خانه بگیرید و آنرا زیر میکروسکوپ الکترونی قرار دهید، می بینید. آنها بلورهای زیبا و مربعی هستند. این موضوع، جالب و بسیار عجیب بود.
در حالی که مشاهده اینکه گروهی از دانشمندان از دیدن سدیم کلرید یا همان نمک خوراکی هیجان زده شوند، عجیب است، اما دانشمندان این پژوهش، دلیل خوبی برای هیجان زدگی خود دارند.
همانطور که دانشمندان همچنان به جستجوی پاسخ هایی در مورد چگونگی شروع زندگی پیچیده روی زمین می پردازند، یافتن این بلورها که فقط در حضور آب مایع می توانند شکل بگیرند، وزن بیشتری به این نظریه می دهد که این سنگ های فضایی در این فرایند نقش داشته اند.
علاوه بر این، این نمونه از یک کندریت معمولی (یک شهابِ سنگی) است که در این مورد از یک سیارک شبیه به بادام زمینی و نزدیک به زمین به دست آمده است و تصور می شود از بدنه یک سیارک مادر بسیار بزرگ تر از خود جدا شده است.
سیارک ایتوکاوا با طول حدود 610 متر، یک سیارک از نوع S (سنگی) است. اما نکته قابل توجه در این دسته از سیارک ها اینست که آنها معمولا مواد معدنی حاوی آب ندارند.
زگا می گوید: از مدت ها پیش تصور می شد که کندریت های معمولی منبع آب بر روی زمین هستند. کشف سدیم کلرید به ما می گوید که این جمعیت سیارکی می تواند آب بسیار بیشتری از آن چه فکر می کردیم، در خود جای دهد.
در حالی که قبلاً سدیم کلرید در نمونه های به دست آمده از این سیارک یافت شده بود، دانشمندان نمی توانستند آلودگی ناشی از تماس با زمین را رد کنند. با این وجود، این نمونه که توسط فضاپیمای ژاپنی هایابوسا گرفته شده و عاری از آلاینده ها است، تأیید می کند که این بلورهای نمک از یک سنگ باستانی متعلق به همین سیارک آمده اند.
آزمایش دقیق ساختار این نمونه، آلودگی زمینی آنرا رد کرد و مقایسه با سنگ های زمینی هم هیچ نشانی از سابقه مشترک با زمین را عرضه نداد.
زگا می گوید: نمونه های زمینی حاوی سدیم کلرید نبودند، بدین سبب ما متقاعد شدیم که نمک موجود در نمونه ما، بومیِ سیارک ایتوکاوا است. ما همینطور وجود هر منبع احتمالی آلودگی را رد کردیم.
پژوهشگران همینطور رگه ای از پلاژیوکلاز، یک ماده معدنی سیلیکاتی غنی از سدیم را در نمونه خود یافتند.
شائوفان چه، نویسنده اصلی این مطالعه اظهار داشت: وقتی ما چنین رگه های تغییری را در نمونه های زمینی می بینیم، می دانیم که آنها با تغییر آبی تشکیل شده اند، به این معنا که باید شامل آب باشند. این حقیقت که می بینیم که نمونه در رابطه با سدیم و کلر است، یکی دیگر از شواهد قوی است که این اتفاق در سیارک رخ داده است، چونکه آب از میان این سیلیکات حاوی سدیم عبور می کند.
با این حال، این مطالعه با سرنخ هایی بیشتر، این سوال را مطرح می کند که آیا ما سیارک های نوع S را دست کم گرفته ایم؟
زگا اضافه کرد: اگر حالا مشخص شود که رایج ترین سیارک ها ممکنست بسیار «مرطوب تر» از آن چیزی باشند که ما فکر می کردیم، این فرضیه تحویل آب توسط سیارک ها را محتمل تر خواهدنمود.
نتایج این مطالعه در مجله Nature Astronomy انتشار یافته است.
منبع: newweblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب