اتصال ۲ موش برای جوان شدن موش پیر!
نیو وبلاگ: دانشمندان درحال بررسی مزایای ضد پیری در موش های پیری هستند که با جراحی به هم پیوند زده شده اند تا خون هایشان بطور مشترک گردش کند. آنها در این آزمایش عجیب، دو موش(یک موش مسن و یک موش جوان) را بمنظور اشتراک سیستم گردش خون شان به هم متصل کردند.
به گزارش نیو وبلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از نیو اطلس، در نگاهی اجمالی به آن چه که می تواند نیمه ای تاریک نیز داشته باشد، دانشمندان سیستم گردش خون موش های پیر را به موش های جوان متصل کرده اند و دریافته اند که این کار، روند پیری در حیوانات مسن تر را کند می کند و طول عمر آنها را تا ۱۰ درصد می افزاید.
در سالهای اخیر مطالعات بطور فزاینده ای نشان داده اند که تزریق خون موش های جوان به موش های مسن تر منجر به طیف وسیعی از مزایای سلامتی همچون بهبود عملکرد عصبی، کند کردن پیشرفت بیماری هایی مانند آلزایمر و افزایش طول عمر می شود. اما اگر این نتیجه فقط حاصل از تزریق گاه به گاه خون جوان باشد، جریان پایدار و همیشگی خون چه کاری می تواند انجام دهد؟
برای این مطالعه جدید که توسط موسسه «دوک هلث»(Duke Health) رهبری شد، دانشمندان سیستم گردش خون موش های پیر و جوان را با جراحی به هم متصل کردند. این پروسه heterochronic parabiosis نامیده می شود و قبلاً جهت بررسی این که آیا آلزایمر منشا خارج از مغز دارد یا خیر استفاده می شد.
پژوهشگران موش های جوان چهار ماهه و موش های مسن تر دو ساله را به هم متصل کردند، سپس سلامت آنها را طی ۱۲ هفته - معادل حدود ۱۰ درصد از طول عمر یک موش - بررسی کردند.
آنها گفتند از نظر انسانی، این مانند متصل کردن یک فرد ۵۰ ساله با یک فرد ۱۸ ساله برای حدود ۸ سال است. سپس موش ها جدا شدند و دو ماه دیگر تحت بررسی قرار گرفتند تا ببینند این اثرات چقدر طول می کشد.
این موش های مسن تر بعد از این آزمایش، سالم تر به نظر می رسند و بیش از موش های گروه کنترل عمر کردند، بااینکه این افزایش نسبتاً کم و فقط بطور متوسط ۶ تا ۹ درصد بود.
سن اپی ژنتیک یا فراژن شناسی خون و بافت کبد آنها به شدت کم شد و بیان ژن آنها الگوهای ضد پیری مشابه آن چه در فرآیندهایی مانند محدودیت کالری مشاهده می شد، به خود گرفت.
فراژن شناسی(Epigenetics) مطالعه اختلاف های سلولی و فیزیولوژیکی است که بوسیله تغییر در توالی دی ان ای ایجاد نمی گردد. اپی ژنتیک اصولاً مطالعه عوامل خارجی یا محیطی است که موجب روشن یا خاموش شدن ژن ها می شود و بر روی چگونگی خوانده شدن ژن ها اثر می گذارد. مکانیسم های اپی ژنتیک به اثرات محیطی حساس هستند و از عوامل کلیدی در ایجاد فنوتیپ هستند.
دانشمندان در طول دو ماه پیگیری دریافتند که تعدادی از مزایای اعطا شده به موش های پیر در طول دوره مطالعه ادامه دارد. در عین حال، موش های جوان به سرعت توانستند لطمه های مولکولی را که از همسالان بزرگ تر خود متحمل شده بودند، برطرف کنند.
وادیم گلادیشف(Vadim Gladyshev) سرپرست تیم پژوهش می گوید: وقتی موش ها سیستم گردش خون اشتراکی دریافت می کنند، لطمه موش های پیر به موش های جوان می رسد و سن بیولوژیکی آنها را بیشتر می کند. اما در مورد موش های مسن، این روند، لطمه آنها را کم می کند.
وی ادامه داد: بعد از جدا شدن، لطمه های منتقل شده به موش های جوان از موش های پیر را می توان به مرور زمان پاک کرد، در صورتیکه در موش های مسن، این لطمه بطور دائم رقیق می شود.
پژوهشگران می گویند در صورتیکه بدیهی است که اتصال سیستم گردش خون انسان های پیر و جوان عملی نیست، مطالعات آینده می توانند مولکول های خاصی را شناسایی کنند که مزایایی را با این امید که برای توسعه درمان های جدید ضد پیری مناسب باشند، به همراه داشته باشد.
جیمز وایت، نویسنده ارشد این مطالعه اظهار داشت: عناصری که سبب این امر می شوند، مهم هستند و هنوز شناخته نشده اند. آیا آنها پروتئین هستند یا متابولیت؟ آیا دلیل آن سلول های جدیدی است که موش جوان ارائه می کند، یا موش جوان بسادگی خون پیر و پیری را مهار می کند؟ این همان چیزی است که امیدواریم در آینده بفهمیم.
این پژوهش در مجله Nature Aging انتشار یافته است.
منبع: newweblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب