بازگشت به دیپلماسی فعال
نیو وبلاگ: دوباره و به رغم واكنش های منفی مخالفان، نقش دیپلماسی در روابط خارجی ایران در هفته های اخیر پر رنگ شده است. ؛حسن روحانی؛ و ؛محمدجواد ظریف؛ در كوشش برای تولید هم سویی روانی و عملی با برجام و بالتبع آن كمرنگ كردن سیاست های تهاجمی دولت ترامپ ضد ایران در جامعه جهانی، بروز موفقی داشته اند. باآنكه هنوز نمی توان درباره نتایج این تلاش پیش بینی روشن داشت ولی توافق گروه ۴+۱ برای تولید راهكار عملی در كنترل و كم اثرسازی تحریم های ۴ نوامبر ایالات متحده برجسته ترین نتیجه آن است.
بازتاب مثبت سخنان رئیس جمهور روحانی در هفتاد و سومین نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد، گفت وگو های مؤثر او و تیم سیاست خارجی در نیویورك از التهاب اجرای مرحله دوم تحریم ها تا حدود زیادی خواهد كاست، اگر مخالفان تعامل سازنده با جامعه جهانی در داخل و هم مخالفان بیرونی به ابتكار تازه در تخریب این روند دست نزنند.
یكی دیگر از دستاوردهای پررنگ شدن رویكرد دیپلماسی فعال در همین روزها، بی اثر كردن اهدافی بود كه دونالد ترامپ با پیشنهاد برگزاری نشست سران كشورهای عضو دائم و موقت شورای امنیت سازمان ملل در باره ایران دنبال كرد. افراطیون واشنگتن برای این نشست اهمیت ویژه قائل بوده و براین تصور بودند كه خواهند توانست، حداقل بخش اروپایی گروه ۴+۱ را در مخالفت با ایران همراه خود كنند.
منازعه ایران و امریكا در حالت معادله نابرابر قدرت است. واشنگتن با تكیه برقدرت اقتصادی و نظامی خود می كوشد ایران را به دوران انزوا بازگرداند. ایران اما با انتخاب دیپلماسی نرم و آنچه حسن روحانی و محمد جواد ظریف عمل كرده اند، سیاست "نفوذ مؤثر" برافكار عمومی جهان را دستمایه قرار داده اند. آنان این باور را باردیگر در صحنه جهانی به رخ كشیده اند كه در عرصه سیاست، متر "منابع قدرت" با متر "نتایج دلخواه" همیشه همسان نخواهد بود.
اما رویكرد دوباره به دیپلماسی فعال از جانب ایران مشروط به اجبار هایی است كه موفقیت آن بیش از آنكه به عوامل بیرونی بستگی داشته باشد، باید از یكپارچگی لازم در داخل برخوردار شود. به عبارت دیگر، تولید سازوكارهای لازم برای هم سویی و فهم مشترك میان عوامل داخلی مانع خرابكاری ها در اجرای سیاستی می گردد كه منافع ملی را در كوتاه و دراز مدت تأمین كند. سیاست خارجی بازتاب و استمرار سیاست داخلی است.
اگر رئیس جمهور روحانی از تعامل با جهان، تنش زدایی با همسایگان و عرضه راهكارهای معقول در تعامل با جامعه جهانی بعنوان سیاست خارجی رسمی و عملی ایران در تریبون سازمان ملل سخن می گوید و در صدد خنثی سازی تبلیغات ضد ایرانی است، لازم است در داخل هم تریبون ها در خدمت به آنچه عمل كنند كه نظام سیاسی بر روی آن توافق كرده است. البته امكان دارد این رویكرد در داخل با مخالفت هایی همراه باشد، اما در انحصار داشتن تریبون های رسمی از جانب مخالفان و در انزوا بودن رویكردن دیپلماسی تعاملگرا، می تواند به اصالت و اعتبار سیاست خارجی كشور صدمه وارد كند.
تلاش نمایندگان ایران در نشست اخیر مجمع عمومی سازمان ملل متحد در معرفی و تبیین سیاست خارجی هنگامی مؤثر است كه در وهله نخست از جذابیت لازم در ادبیات و فهم عمومی جامعه جهانی برخوردار باشد. این مهم در ادبیات جاری سخنان رئیس جمهور روحانی و تیم همراه او برجسته بود. اما مهم تر، نشان دادن وفاداری و اعتقاد به ارزش های اعلام شده در رفتار عمومی است كه می تواند هواداری لازم را از سیاست خارجی در جامعه جهانی به همراه آورد.
بروز برخی رفتارهای مغایر با آنچه بعنوان سیاست خارجی رسمی كشور معرفی شده، فرصتی است برای مخالفان خارجی تا تعارضات را برجسته كرده و بدین سان بر دامنه فشارهای خود بیفزایند. نكته دیگر اینكه در تعامل فعال با جهان، نمی توان همچنان برخصلت دستوری تاكید داشت. تعامل، رابطه ای دو سویه است كه به ارتباط می انجامد. این ارتباط مستلزم قبول قواعدی است كه هر عضو جامعه بین المللی باید به آن مقید و متعهد باشد.
پیوستن به كنوانسیون بین المللی FATF یكی از همین اجبار هاست كه برخلاف هوچی گری مغرضان، ضمن تقویت دیپلماسی نفوذ گرا، رابطه پولی و بانكی كشور را با بانك های جهانی حفظ نموده و در این حال، مبین تعهدات جهانی ایران است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب