کشف ساختار مارپیچی اعجاب انگیز در حاشیه منظومه شمسی
نیو وبلاگ: اصفهان پژوهشگران با بهره گیری از مدلهای جدید، ساختار درونی ابرغبار اورت را شبیه به یک دیسک مارپیچی کشف کرده اند. این کشف می تواند نگاه جدیدی به منشأ دنباله دارها و نحوه تأثیر آنها بر منظومه شمسی ما بدهد.
به گزارش نیو وبلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از لایوساینس، طبق تحقیقات جدید، ابرغبار اورت(پوسته مرموزی از اجسام یخی در حاشیه منظومه شمسی) ممکنست دو بازوی مارپیچی داشته باشد که آنرا به یک کهکشان مینیاتوری شبیه کند.
شکل دقیق ابرغبار اورت و چگونگی تأثیر آن از نیروهای فراتر از منظومه شمسی تا حالا بازهم مرموز باقیمانده است. حال محققان یک مدل جدید توسعه داده اند که نشان میدهد ساختار درونی ابرغبار اورت ممکنست شبیه یک دیسک مارپیچی باشد. آنها یافته های خودرا در ۱۶ فوریه در سرور پیش چاپ arXiv منتشر نمودند که به این معنا است که این مطالعه هنوز مورد ارزیابی همتایان قرار نگرفته است.
ابرغبار اورت به عنوان بقایای استفاده نشده سیارات غول پیکر منظومه شمسی(مشتری، نپتون، اورانوس و زحل) بعد از ایجاد آنها در حدود ۴.۶ میلیارد سال پیش شروع شد. تعدادی از این بقایا آن قدر بزرگ هستند که می توانند به عنوان سیارات کوتوله درنظر گرفته شوند.
زمانی که این سیارات آغاز به گردش به دور خورشید کردند، حرکت های آنها مواد اضافی را به دور از مدار پلوتو پرتاب کردند، جایی که امروز در آنجا قرار دارند. لبه داخلی ابرغبار اورت حدودا بین دو هزار تا پنج هزار واحد نجومی(AU) از خورشید قرار دارد و لبه بیرونی آن بین ۱۰ هزار تا ۱۰۰ هزار AU فاصله دارد.(یک AU حدودا معادل ۹۳ میلیون مایل یا ۱۵۰ میلیون کیلومتر که حدودا برابر فاصله متوسط زمین تا خورشید است)
این بدان معناست که حتی با سرعت فعلی خود که حدود یک میلیون مایل(۱.۶ میلیون کیلومتر) در روز است، فضاپیمای «ویجر۱» ناسا برای رسیدن به ابرغبار اورت ۳۰۰ سال زمان نیاز خواهد داشت و برای خروج از آن به ۳۰۰ هزار سال دیگر نیاز دارد.
این فاصله زیاد به این معناست که اجسام موجود در ابرغبار آن قدر کوچک و کم نور هستند و آن قدر آهسته حرکت می کنند که حتی با قدرتمندترین تلسکوپ ها نیز نمی توان آنها را بطور مستقیم مشاهده کرد. بیشتر شواهد ما برای وجود آن از دنباله دارهای دوره بلند می آید.
توپ های برفی یخ و گرد و غباری که از ابرغبار به بیرون پرتاب شده و توسط اختلالات گرانشی به دور خورشید گردش می کنند.
برای درک بهتر از آن چه که ابرغبار اورت می تواند شبیه باشد، محققان پشت این مطالعه جدید از اطلاعات مربوط به مدارهای دنباله دارها و نیروهای گرانشی از درون و فراتر از منظومه شمسی برای ساخت مدل ساختار ابرغبار اورت استفاده کردند.
یکی از کلیدهای درک شکل ابرغبار اورت، جزر و مد کهکشانی است، کشش هایی که توسط ستارگان، سیاه چاله ها و مرکز کهکشان ما ایجاد می شود و تأثیر زیادی بر اجسام ابرغبار اورت دارند، اما برای اجسامی که به خورشید نزدیک تر هستند، تحت تأثیر گرانش خورشید پنهان می شود.
وقتی دانشمندان این مدل را بوسیله سوپر کامپیوتر پله ایدس ناسا اجرا کردند، ساختاری برای قسمت درونی ابرغبار(منطقه ای با بیشترین تراکم جمعیت، واقع در هزار تا ۱۰ هزار AU از خورشید) به دست آمد که شباهت زیادی به دیسک مارپیچی کهکشان راه شیری دارد. طبق این مدل، بازوهای این قسمت درونی ابرغبار اورت تا ۱۵ هزار AU از اختتام تا آخر کشیده می شود.
برای تأیید این ساختار بوسیله مشاهدات، محققان باید اجسام را بطور مستقیم دنبال کنند یا نور بازتابیده از آنها را از تمام منابع دیگر پس زمینه و پیش زمینه جدا کنند. هر دو این کارها وظایف بسیار دشواری هستند که هنوز منابعی برای انجام آنها اختصاص داده نشده است، اما محققان براین باورند که اگر بخواهیم بفهمیم دنباله دارها از کجا می آیند، چگونه منظومه شمسی ما تکامل یافته و تأثیر مداوم ابرغبار اورت بر محله کیهانی ما چیست، ممکنست بهتر باشد که به زودی آغاز به نگاه کردن به آن کنیم
منبع: newweblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب