از شاد بودن غافل نشویم
نیو وبلاگ: جامعه ای كه در آن زندگی می نماییم، بستر بسیار مستعدی را برای افسرده شدن هر یك از ما فراهم می آورد. هر روز با یك معضل و گرفتاری جدید در حال مواجهه هستیم. این جامعه درمان نمی گردد مگر هر یك از ما قصد و تلاش نماییم برای اصلاح آن و آن هم به نظر اصلاح نمی گردد مگر هر یك از ما از خودش و خانواده اش آغاز به اصلاح كند، فارغ از این كه دیگری در چه فكر و ذكری است.
اوضاع اقتصادی كشور هر روز در حال مواجهه با معضلات و مشكلات مختلف و گاها قابل پیش بینی است. اگر در ابتدای كار متهم به سیاه نمایی نشویم شاید در انتهای این نوشته راهی برای فرار از این افترا را هم نیابیم! كمی مداقه در اخبار و رویدادهای سیاسی و اقتصادی داخلی و خارجی، با یك مقدار چاشنی نگرانی برای آینده فرزندانمان، عملا ما را به پیش بینی های خطرناكی به ویژه در حوزه های فرهنگی و اجتماعی سوق خواهد داد. چندی قبل از قول یكی از قاضیان دادگاه كیفری استان تهران مطلبی را می خواندم كه ایشان با صراحت اعلام نموده بودند: «ناكامی تحصیلی، عشقی، تنهایی و سربازی خانواده متأثر از فقر اقتصادی و احساس بی توجهی، از مهم ترین علل خودكشی است» این ها عملا مسائل كوچكی نیستند و هر كدام برای از پا انداختن یك جوان كم/بی انگیزه و ناامید در این جامعه بسیار مهلك و شاید غیرقابل تحمل باشد.
جوانانی كه متاسفانه در نظام آموزشی و پرورشی كشور با كم ترین رویكردهای مهارت آموزشی در شاخه های متنوع زندگی هم آشنا نشده و عملا هیچ بینش و تفكر قابل اتكایی برای مواجهه با بحران های معمول زندگی را هم ندارند، چه برسد به تجزیه و تحلیل بحران های ناشی از عملكردهای خارج از اختیارشان را. هنوز فاجعهٔ مرگ ۲ دختر نوجوان اصفهانی از اذهان نرفته كه باز هم مجدداً با خبر مرگ دیگری مواجه می شویم. در این مقال نمی خواهیم به این بحران وحشتناك چیزهایی مثل فرزندآزاری و حتی حیوان آزاری را هم اضافه كنیم! چه این ها هم كم، وحشتناك تر از قبلی نیستند و همه و همه، نشان گر بروز و ظهور تنش های اجتماعی است كه به سراغ این ملت آماده است.
تدبیر و رفع این مدل صدمه های اجتماعی را نمی توان به حاكمیت و مسائل سیاسی گره زد و خویش را خلاص كرد. تك تك ملت با هر درجه از سطح آگاهی و دانش برای نجات خود و خانواده باید وارد این معركه شوند و هر كس نه به سهم خود (كه بلكه امكان دارد بیش از سهم خود نیز) برای این معضل جانفشانی كند. این اخطار جدی است، باور كنید كه شاخص های كلان مورد نظر جامعه شناسان در بروز و ظهور بحران های اجتماعی مدتی است خویش را آشكارا به نمایش گذاشته اند. اینجا دیگر فرقی بین مسئول و مملوك نمی ماند همه در حقیقت در یك اجتماع در حال روزمرگی هستیم.
یكی از بهترین راهكارهای مورد نظر برای جلوگیری از این معضلات، ارائهٔ روش های "شاد زیستن" و "اخلاقی" زندگی كردن است. این آموزه ها را باید از ابتدای شكل گیری شخصیت فرزندانمان به آن ها یاد دهیم. خوشحال زندگی كردن از عوامل بسیار محدودكنندهٔ "حس حسادت" است و تا این حس در انسان كنترل و زمین گیر نشود، همین اشرف مخلوقات می تواند تا درجهٔ اولئك كل انعام هم نتزل رتبه ای پیدا كند.
هم چنین باید به فرزندان مان بیاموزیم كه توجیه نكنند، توجیه از بدترین روش های انسانی برای فرار از مسئولیت و پاسخ گویی است، و اتفاقاً به نظر منبع توجیه هم اصلا مهم نیست. توجیه یك كار غیراخلاقی، حتی با ابزارهای شرعی هم نباید نهادینه شود. به ویژه برای ملتی كه داعیه این را دارند كه كامل ترین دین خدا را برگزیده اند، چنان چه ملت ما به این باور رسیده اند كه این دین بهترین و كامل ترین است، پس عملا خروجی های این دارندگان چنین گوهری هم باید در دنیا، نشان از این گوهر باشد چه از كوزه همان برون تراود كه در اوست.
كمی به قول های بهرام پارسایی عضو فراكسیون امید در مجلس شورای اسلامی دقت كنید: «دلیل افسردگی، مشكلات در جامعه است كه خواه ناخواه بین نوجوانان سرایت می كند. نوجوانان دیگر امیدی به آینده ندارند. آن ها سردرگمی و بی كاری تحصیلكرده ها را در جامعه می بینند. مشكلات اقتصادی و زندگی های خانوادگی را می بینند و افسرده می شوند. دیگر انگیزه ای برای تلاش و پیشرفت در زندگی شان ندارند. همین می گردد كه برخی از آن ها در شرایطی خاص دست به خودكشی می زنند. مشكلات مالی، خانوادگی و اقتصادی انگیزه را در نوجوانان از بین می برد. به دلیل ناامیدی از آینده دست به این كار می زنند. از سوی دیگر خود خانواده هم به علت مشكلات اقتصادی، فشار زیادی را تحمل می كند و این فشار ناخودآگاه به فرزندان شان منتقل می گردد. در واقع مشكلات معیشتی و اشتغال به نحوه عملكرد بخش های فرهنگی جامعه ما برمی گردد. جامعه ما جامعه افسرده ای است و به سمت شادابی نمی رود.»
این یعنی ما در یك جامعهٔ به شدت افسرده و دور از شادی زندگی می نماییم. هنوز فرهنگی برای هزینه كرد در امور شادی بخش برایمان ترسیم نشده. هركس به سمت شادی حركتی كند امكان دارد بلافاصله با برچسب ضداسلامی مواجه شود. جوری برایمان ترسیم شده كه انگار شاد زیستن مصدری از اسلامیت و معنویت ندارد! انگار شادی مختص فسق و فجور است. تمامی اسوه های اخلاقی ما با رعایت موازین صحیح اخلاقی و به كار بردن كرامات انسانی در بزنگاه های حساس، اتفاقا كاملا شاد زیسته اند. و به درستی كه رعایت اخلاق، در هر حوزه ای بستر رشد شاد زیستن را فراهم می آورد. حال كه نظام آموزشی ما از این مهم سال هاست غافل است، خانواده ها تلاش كنند تا فرزندان شان را اخلاق مدار و باورپذیر تربیت نمایند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب